Για μια φορά ακόμα, η Δυτική Αθήνα βάλλεται.

Το μνημόνιο και οι εντολοδόχοι του κτυπούν τη δημόσια υγεία αφού πρώτα δημιούργησαν μια στρατιά 1.500.000 ανέργων στον ιδιωτικό τομέα και γύρω στα 600.000 λουκέτα στις μικρομεσαίες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Βάλανε το χεράκι τους και το ποδαράκι τους στις εργασιακές σχέσεις και εφεύραν κινητικότητες προσωπικού αμφιβόλου οικονομικού και διοικητικού αποτελέσματος στο δημόσιο τομέα.

Τώρα διαλύουν και την υγεία.

Σκέφτηκαν, λοιπόν, ότι στον πόνο του άλλου, κάποιοι πρέπει να κερδίσουν περισσότερα χρήματα. Σήμερα ήρθε η σειρά του ΨΝΑ και του Δρομοκαϊτείου. Δεν είμαι γιατρός, ούτε ψυχίατρος, ούτε καν γνώστης της διοίκησης των δομών ψυχικής υγείας. Άλλωστε δεν είναι η δουλειά μου. Έχω, όμως, δικαίωμα και καθήκον να δηλώσω ότι με αυτό το κλείσιμο από τους εντολοδόχους και τους υπαλλήλους της Τρόικα, ακυρώνουν τον πυρήνα της ανθρωπιάς στην εποχή μας. Καταδικάζουν σε αργό θάνατο τους ψυχικά πάσχοντες. Αυτοί οι οποίοι είναι ανήμποροι και ανίκανοι να αντιδράσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι από τις πρώτες άνανδρες επιθέσεις των υπαλλήλων της Τρόικα ήταν οι συντάξεις. Ήταν το μικρό εισόδημα των συνταξιούχων και υπερήλικων, που δεν έχουν τρόπο να αντιδράσουν με κινητοποιήσεις και άλλα μέτρα πίεσης ώστε να διεκδικήσουν τα κεκτημένα μιας ολόκληρης ζωής. Οι διαθεσιμότητες στο προσωπικό τροφοδοτούν τον κοινωνικό καιάδα, στέλνουν τους ασθενείς ως «πράγματα σε αποθήκες» και στο περιθώριο, τιμωρούν δε τους εργαζόμενους για την προσφορά τους τόσα χρόνια στο δύσκολο εργασιακό περιβάλλον της ψυχικής υγείας.